برقع یا به قول ما بندریها  برکه  ، که در استان هرمزگان و کشورهای حاشیه جنوبی خلیج

فارس استفاده می شود  متفاوت با برقعی است که در کتابهای تاریخی از ان نام بره اند و در بعضی کشورهای اسلامی هم اکنون رایج است. عکسهای بلا شکل ابتدای برقع در مناطق جنوبی ایران  و خلیج فارس  می باشد  که با توجه به اب و هوای منطقه و فعالیت زنان کم کم تعغیر شکل  داده و بصورت برقع های کوچک در امده که امروزه بیشتر در جوامع  روستای هرمزگان  و جزایر خلیج فارس  استفاده می شود .

برای ساختن برقع از پارچه اهارداری بنام شیله  ( شیله برکه ) استفاده می کنند که اغشته به نیل یا مواد رنگی دیگر می باشد ، ولی در ساختن برکه های سرخ که در شرق هرمزگان  مرسوم است از پارچه کتانی و سوزن دوزی استفاده می شود . در قسمت بینی ( دماغ برکه ) از شاخه درخت خرما ( مهر) که سبک است استفاده می شود  همچنین برای قسمتی که برقع به بند برقع وصل می گردد از مهر استفاده می شود . البته کسانی که وضعیت مالی بهتری دارند از حلقه برکه که معمولا از طلا است  استفاده می کنند ( حلقه برکه ، برکه را به بند برکه وصل می کند .

 برکه در جنوب بعنوان  حجاب  استفاده می شده و در گذشته حتی در جوامع شهری وقتی دختری به سن ۱۲ یا ۱۴ سالگی می رسید برکه می بست زیرا معتقد بودند که دختر به سن بلوغ پا نهاده ( زن شده ) و باید صورت خود را  از مردان غریبه بپوشاند .

انچه مسلم است برکه  بعنوان بخشی از فرهنگ  اعراب  بخصوص اعراب عمانی بوده که همراه با تسلط انهابر منطقه شمالی خلیج فارس و هرمز  ، وارد هرمزگان شده .

امروزه برکه تعغیر شکل داده و در بعغی  شهرها  دیگر جنبه حجاب  خود را از دست داده ست بلکه به صورت  زینت و سنت بومی باقی مانده است  . مثلا در جزیره قشم  از برکه باریکه باقی مانده که فقط بخش کوچکی ازاطراف صورت و بالای لب می پوشاند و گونه ها گاملا نمایان هستند  .

در قدیم  مادران  ما  وقتی صدای زنگ در خانه شنیده می شد  اولین کاری که می کردند دنبال برقع  خود می گشتند  تا بصورت خود  ببندد و مرد غریبه صورت انان نبیند   اما امروزه همان مادران نه تنها برکه بر دخترانشان تحمیل نمی کنند بلکه خود نیز قید این حجاب را زده اند .

برقع سرخ  - در شرق استان هرمزگان  در منطقه میناب ، سیریک و جاسک استفاده  می شود

    *******************************************************